poniedziałek, 12 listopada 2018
piątek, 9 listopada 2018
poniedziałek, 29 października 2018
czwartek, 25 października 2018
czwartek, 11 października 2018
środa, 10 października 2018
wtorek, 26 czerwca 2018
poniedziałek, 25 czerwca 2018
niedziela, 24 czerwca 2018
sobota, 23 czerwca 2018
środa, 20 czerwca 2018
czwartek, 14 czerwca 2018
środa, 30 maja 2018
poniedziałek, 21 maja 2018
niedziela, 20 maja 2018
piątek, 18 maja 2018
niedziela, 6 maja 2018
piątek, 16 marca 2018
Rocznica...
Otwieram lodówkę, a tam od razu, bez ogródek leci
"pucio, pucio" o mojej szczęce i że powinienem więcej czytać i to
przez trzy pokolenia - inaczej nici z mojej twarzy. Spokojnie przesuwam nóżkę
pana Wojciecha, chwytam za kawałek ementalera, grzecznie przepraszam i zamykam
lodówkę. Z wnętrza słychać jeszcze "życzliwą satyrę", albo nachalny,
moralizatorski dydaktyzm. Na szczęście mocno stłumiony. Jeszcze kawałek chleba,
czerwona papryka i czym prędzej wychodzę z kuchni. W tym momencie ktoś rzuca
się na mnie. Lecę jak długi na twarz. Cudem udaje mi się utrzymać talerz,
papryka wiruje nad moja głową. Staram się przekręcić i próbuję złapać warzywo w zęby. Jakieś
cielsko przygniata mnie do ziemi. Kątem oka dostrzegam napastników. To dwóch,
losowo wybranych redaktorów muzycznych radiowej Trójki. Ciągną mnie za nogi z
powrotem do kuchni. Szybko orientuję się, że opór jest bezcelowy. Sadzają mnie
na przeciwko lodówki. Młodszy z dziennikarzy wpycha mi kanapkę do ust, starszy
podaje paprykę - nie jem bo z podłogi. Otwierają się drzwi szafy chłodniczej i
widzę pana Wojciecha w pełnej krasie. Daje koncert w mojej prywatnej, domowej lodówce. Ależ on
się rusza. Nóżką kręci w paście jajecznej, za mikrofon służy mu wędzona makrela
- nie wiem skąd się tam wzięła. Mój mały mroźny amfiteatr, dźwięcznie płyną
kolejne edukacyjne frazy. Czuję jak szlachetnieje mi lico. Nagle z trzaskiem otwierają
się drzwi zamrażalnika i ku mojemu zdziwieniu w środku dostrzegam syna pana Wojciecha
z pełnym zestawem perkusyjnym. Ależ on gra, jak się tam zmieścił. Hai - hat podskakuje
wesoło, talerze wibrują aż miło. Ledwo dostrzegam pałeczki śmigające po
zestawie. Co za technika, co za koncert. Wieszcz w mojej kuchni. Jeden z
dziennikarzy podtyka mi pod nos biografię mistrza. Czytam, słucham, patrzę i
jem kanapkę z ementalerem bez czerwonej, słodkiej papryki. Kocham pana, panie
Wojtku. Łzy spływają mi po policzkach. Żuję i planuje budowę małego ołtarzyka w
ogrodzie. W przyszłym roku o panu nie zapomnę. W myślach umawiam wizytę w
salonie tatuażu - czuję, że muszę mieć mistrza przy sobie przez cały rok. Mały
hiperrealistyczny portrecik na piersi, zaraz obok " NO WAR!"
gotykiem. Moje dłonie same składają się do oklasków. To już koniec? Nie, będą
jeszcze bisy! Dziennikarze radiowej Trojki na klęczkach biją pokłony. Bisy nie
mają końca. Pan Wojciech w rukoli. Kominiarz przyniósł kalendarz. Zgroza, zgroza,
zgroza, Guzik.
czwartek, 8 marca 2018
wtorek, 27 lutego 2018
Subskrybuj:
Posty (Atom)